Bir akşam üştüydü hatırlarmısın
Bu aşkım sonu yok bitsin demiştim
Elini elimden usulca çekip
Gözünde yaşlarla gidivermiştin
A. Selçuk İlkan

Hercai Aşklara

İki genç insan ve aylardan nisan...
Lisenin koridorlarında göz göze geldikleri ilk defa o an.
İlk konuşan oğlandı, kız somurtkan
"Kızma ne olur, gözlerin kalbime takıldı bir an!"...
Zaman durmuştu, mekân donmuştu, sanki kıyamet kopmuştu
Ortaya atılmıştı artık aşk, olan olmuştu
Kızmamıştı oysa genç kız heyecanlanmıştı, ürkmüştü...
Cevap veremeden bir an kalakalmıştı öylece konuşmadan.
Utandı oğlan sıkıldı yaptığından,
Yaptığı şey ayıpmış gibi kaçtı, uzaklaştı kızın yanından.
Kız da çıkmadı çıkamadı sınıftan, o da utanmıştı anlaşılan...
Ama ateş düşmüştü çoktan, çıkmıştı ok yaydan.
Her gün eve gittiği o yoldan, her gün ona varır oldu anlamadan...
Bir sis, bir tipi, bir borandı bacayı saran...
Seslendi bir gün gururuna aldırmadan,
"Hey! kalbimi çalan ıssız adam, bak korkmuyorum artık sevdadan.
Sen varsan var artık nisan, sen yoksan bana ne bahardan yazdan."
Dedi ve girdi sevdaya açılan o kapıdan...
Sevdaya açılan o kapı çok dardı, önlerinde dikenli yollar vardı
Yürürken ayaklarına dikenler batardı...
Her diken geleceğe bir ok atardı.
Derin yara olsa da gelecek, söz vermişti bir gün gelecek,
Geleceğe baktı güzel kı, bir de geçmişe
Sonra kulak verdi uzaklardan bir deliye
"Canın yanar gel, gitme dön geriye."
Kafası karıştı kızın, bakakaldı oğlanın gözlerine,
ve veda edip ellerine, döndü, bir daha asla ileri götürmeyecek bir deliye...
Canı yanmıştı oğlanın tıpkı gelecek gibi
Bekledi yıllarca, sanki dönecek gibi
Çaldığı kalbini, geri verecek gibi
Ama dönmedi.
Sonra doğruldu genç oğlan girdiği çukurdan
Uyandı birden, uyuduğu uykudan
Bir kağıt vardı elinde bir kalem, bir kaç da kelam dilinde
Bir şiir yazdı uzaklara, bir şiir bütün hercai aşklara...

ODUN ATEŞİNDE AŞK